ამმაღლებელი ხალხისა თვით ამაღლდება ცათამდე.
ან მოჰკლავს, ან შეაკვდება, სირცხვილს კი არ სჭამს გმირიო!
არ ყოფნა სჯობს მაშინ ყოფნას, როცა მეფობს მრუდე ძალა!
არ შეჰშვენის სიტყვის შეშლა კაცის მაღალ გმირობასო!..
არ გათეთრდება ყორანი, ბევრიც რომ ხეხოთ ქვიშითა.
არა, არ შვენის გმირს აჩქარება.
ბულბული ვარდს და ეკალზე თანსწორად მომღერალია!
გადაგვარების მოსურნე
ბუნებისაგან კრულია,
მისი პირადი ღირსება
ყოველგან დაჩაგრულია!
გამარჯვებული მხოლოდ ის არის, ვინც საბოლოოდ გაიმარჯვებსო.
გეტირებოდეს –იტირე,
იშვებდე –გაიცინეო!
იშრომე ... დაიღალები–
დაწექ და დაიძინეო!
გონების შუქი იქ უფრო გასჭრის და გაანათებს, სადაც ბნელია.
გულგატეხილი ყოველი მოღალატეა თავისა.
ეკლნარშია მწარ სიცოცხლეს ვარდნარშია სჯობს სიკვდილი!..
ერთ ჭირსა, კარზე მიმდგარსა, სხვაც ბევრი წაეკიდება!
ერთგული ძაღლი მტრებს უყეფს, ორგული –შინაურებსა.
ერთმანეთის მინამსგავსი, შიში სხვაა, სიფრთხილე სხვა.
ერთობა ჩვენთვის ტახტია, მტრებისთვის სახრჩობელაო.
ვარდი რომ კიდეც სჭკნებოდეს, მაინც ვარდი და ვარდია.
ვაჟკაცს რომ ბედი სხვას დაამონებს, დასატანჯავად ისიც ეყოფა!
ვაჟკაცს არ შვენის ტრაბახი და მეტი სიტყვის თქმანიო.
ვაჟკაცს არ შვენის, თქვენ იცით, მტრის უკან გამოკიდება.
ვაჟკაცია პირდაპირი, იმალება მხოლოდ გლახა!
ვერ შეარყევენ წყარონი უფსკრულსა დიდი ზღვისასა!
ვერ შეაჩერებს ძალით ზამთარი, როცა გაზაფხულს ეღება კარი.
ვინც სამშობლოსა უყო კეთილი, ჩვენი მამაცა მხოლოდ ის არის!
ვის გაუკურნავს სნეული რჩევით და მარტო ენითა?
ზარმაცობა ბუდეა, რაც ცოდვა და სენია.
ზოგს თავზე ყინვა რომ აძევს, გულში აქვს ცხელი ნაცარი.
ზოგჯერ ფეხის წამკვრელია თავგასული გულისთქმაო.
ზოგჯერ წამიც–კი ბედნიერების საუკუნოზე უტკბილესია!
ის არ მომკვდარა, ვისაც სამშობლო იგონებს ხოლმე ვით მეგობარი.
იქ ვარდს და იას ვინ მოჰკრეფს, სადაც ეკალი სთესია?
კაცს მაშინ ჰშვენის ქვეყნად არსება, თუ ცხოვრებაში ის მამაცია!
კაცი მაშინ გრძნობს მხოლოდ სიცოცხლეს, როცა ისრულებს, რაც ენატრება.
კაცი ყოველგან დარჩება, თუ თვითონ გონიერია!
კუბოს კარამდე მძებნელი ჩვენ უნდა ვიყოთ შვებისა.
(მაგრამ) წვიმა ქვას ვერ ალბობს და ცრემლები კაცის გულს.
(მაგრამ) ვინც მამულს სულსაც არ სწირავს, იმას არ ჰქვიან მამულიშვილი!
(მაგრამ) მარტო წვრთნა რას იზამს, თუ ბუნებამც არ უშველა?
(მაგრამ) მარტო უშიშრობა ძლევისათვის არა კმარა, თუ სიფრთხილე გონივრული დროზე მას არ დაახმარა.
მარტო ცრემლები ქვეყნისთვის საშველად არა კმარაო!
მეგობრობა არის გრძნობის და აზრების შეთანხმება.
მერცხალი რომ კიდევ მოჰკლა, მაინც მოვა გაზაფხული!
(მეც კარგად მესმის, რომ ქვეყნიურის შრომით ეძლევა სულს ნეტარება!
მთვარე მაშინაც კიდევ ანათებს, როცა ილევა, ნელ–ნელა ცხრება.
მოკვდეს კაცი, თუ პირუტყვს ედარება!
მონა ურჩი და მზაკვარი თვით მეუფესაც კი სძულსო.
მოშიშარს ვისი შიშიც აქვს, ის უძლეველი ჰგონია.
მსხვერპლი უნდა დიად საქმეს, კავშირი და შეერთება!
მსხვერპლი სამშობლოს გულისთვის ყოველგვარ მსხვერპლზე დიდია.
მტერი არ შეგვიშინდება ვაგლახითა და ვიშითა.
მყეფავი ძაღლი სჯობია მიმპარავს, ჩუმად მკბენარსა.
მჯობნისა მჯობნი ამქვეყნად აროდეს გამოლეულა.
პატარა ნაპერწკალი სჯობს დიდს, მაგრამ ცივსა ნახშირსა!
პეპელა სანამ ყვავილს ნახავდეს, მყრალ ბალახებსაც თავსა ევლება.
პირუტყვია, თუ გამაგრდა კაცის შუბლზე კანი.
რა არის მისთვის უბრალო ქება, ვისაც შეშვენის ქებათა ქება!
რა ფასი აქვს უგნურების ან გინებას და ან ქებას?
რა იცის გულში ნათები და საიდუმლო სხვამ სხვისა!
რას უზამს მტერი გარეშე დამხთურსა მარად ფხიზელსა.
რასაც ოდესმე ბოლო მოელის, არ არის სრული ის ნეტარება.
რაღად ღირს მაშინ სინათლე, თუ ისევ მალე გაქრება!
რაც არ იწვის, არ ანათებს.
რაც–კი არ არგებს ქვეყანას, ის ყველა ფუჭი ბარგია.
რკინას ცეცხლი აფოლადებს, ადამიანს–განსაცდელი.
როცა სურვილი გახელმწიფდება, გონებაც გრძნობას დაემონება.
საბერველს რომ დაუბერვენ, რკინა მაშინ ფოლადდება.
სადაც ვარდი ამოდის, იქ ეკალიც სთესია.
სასწორ–დარია ვაჟკაცის სიტყვა.
სასწორ–საზომი არა აქვს საბრალოს სურვილ–ნდომასა.
საქვეყნოდ სიბრძნის შეძენა არ არის ჰალა–ჰალაო.
საწამლავს შემოგაპარებს ორგული თაფლზე ტკბილადა.
სიკვდილი ყველას ათანასწორებს: თვისიანს, უცხოს, მტერს და მოყვარეს!
სიმართლე მუდამ თავისას გასჭრის.
სირცხვილს სიკვდილი სჯობია.
სიტყვა თესლია, საქმე–ნაყოფი!
სიყვარული არის სჯული, ტრფიალება წმინდა ლოცვა!
სიყვარულის ნაშობია მუსიკა და პოეზია: ცხოვრებაში ორივ ერთად განუყრელი მთვარე–მზეა.
სიჭაბუკე და სიბერე ორი სხვადასხვა კიდეა: ერთი რომ ჯაჭვით აბია, მეორე ბეწვზე ჰკიდია!
სული როცა მოკვდება, მაშინ ხორციც მკვდარია.
სული სულს იცნობს, გულს უგრძნობს გული, გმირსა მიბაძავს ქცევითა გმირი.
სულით და გულით მიძღვნილი მცირედიც შეიწირება!
სწავლა სტუმარს ჰგავს მომსვლელსა, ჭკუა კი მასპინძელია... თუ სტუმარს მწყრალად დაუხვდა, მათი თანხმობა ძნელია.
სწავლა წყარო არს ცხოვრების, სიბრძნე – მისი ნაკადული, და ნაყოფი მათი ერთად– შვება, ლხენა, სიხარული.
სხვისი იმედი რას არგებს თავისუფლების მძებნელსა?
სკობს მონობაში გადიდკაცებულს თავისუფლების ძებნაში მკვდარი!
ტვირთიც ბოლოს სასარგებლო მძიმედ მჩატედ გვეჩვენება.
უგნური დადის ბორკილით, სახეზე აზის დაღია, სწავლულს წინ უძღვის გზა ხსნილი, კარები სრული და ღია.
უმჯობესია, რომ მოკვდეს კაცი, ვიდრე ცოცხლობდეს ვით ცოცხალ–მკვდარი.
ურწმუნოა და ბუნების მგმობი გმირულ სურვილის ხელის შემშლელი!
უსათუოდ მგელი შესჭამს, დედის წინ რომ წავა კვიცი.
უსამართლო ძლიერებას საუკუნოდ არ აქვს ძალი, უძლეველი საბოლოოდ არის მხოლოდ სამართალი.
უსწავლელობა ბნელია, სწავლა ნათელი და მზეა!
უცები არის და გონმიხდილი კაცი უზომოდ აღელვებული.
უცვლელი, საუკუნო, ქვეყნად არაფერია!
ფუ! შერცხვეს კაცი სხვის მონა და დღიურ ლუკმის მდევარი!
ქარი წაიღებს უკანვე, რაც ქარის მონაბერია.
ქვეყნის ორგული რომ არ დაზოგოს, ყოველ კაცსა აქვს სრული უფლება.
შრომა ხალხისა შეერთებული ძალთა ძალია სტიქიონური.
ჩემი ხატია სამშობლო, სახატე – მთელი ქვეყანა.
ჩვენც გმირი გვინდა დღეს, ძმაო, უკვდავებისა მძებნელი, და არა ნაცარქექია, ტიტინა, ქუჩის მტკეპნელი!
ჩიტი სადაც იბადება, იქ ჰგონია ბაღდადიო.
ცოდნა უნდა ყოველ საქმეს, მარტო შრომა არა კმარა!
ცოცხალ მონაზე უმჯობესია თავისუფლების ძებნაში მკვდარი!
ცხოვრებაში გამოწვრთნილი, კაცი უფრო მეტად ფასობს, ის გინდ დედისერთაც იყოს, მაინც ასობს და ათასობს.
ძალმომრეობის კანონი დღეს ერთისაა, ხვალ სხვისა.
ძალით მოსული სრუმარი ჭირზედაც უარესია.
წამის მიმყოლი პირადად საუკუნეებს ინანებს!
ჭირი და ლხინი საერთო მოძმეთა შუა ვალია.
ჭირისუფალს მხოლოდ ცრემლი შვენისო!
ჭირშიაც და ლხინშიაც საჭიროა მოყვარე.
ჭკუით სრულსა და გრძნობით აღვსილ კაცს ვერ შეაშინებს უბედურება!
ხეს როდესაც დაჰკრავს სუსხი, უმალ წვეროს დააჩნდება.
ხეს რა გაახმობს თუ მისი ფესვები კიდევ კარგია.
ხმალზე უფრო ძლიერად სჭრის პატარა და რბილი ენა.
ხმლის ქარქაში არაფრად ღირს, უნდა სჭრიდეს მხოლოდ პირი.
ჯერ უნდა თვითონ სულით ამაღლდეს, რომ სხვას მიუძღნას მერე მან ძმობა.
